Η Αλίκη έχει σήμερα πυρετό. Οχι πολύ, λίγο μόνο, αλλά δεν αισθάνεται καλά. Βγαίνει λοιπόν από το σπίτι για να πάει να πάρει πορτοκάλια, γιατί για κάποιο λόγο θεωρεί πως τα πορτοκάλια είναι φάρμακο, και επειδή γενικά δεν της αρέσουν τα φρούτα και ίσως πάσχει από αβιταμίνωση, έτσι πιστεύει, οπότε πάει στο μανάβη. Πάει στον μανάβη και όχι στο σούπερ μάρκετ που είναι προς την αντίθετη κατεύθυνση, όμως λίγο πιό μακριά, επειδή έχει λίγο πυρετό, είναι άρα αδιάθετη και δεν θέλει να κουραστεί. Διασχίζει λοιπόν τον δρόμο και της συμβαίνει το εξής: Της έρχεται μία αδέσποτη πέτρα στο κεφάλι, κάτι παιδιά που τσακώνονται στο πεζοδρόμιο αρχίζουν εκείνη την στιγμή που διασχίζει τον δρόμο πετροπόλεμο. Πολεμοφόδια βρίσκουν σε ένα σκαμένο από την ΔΕΗ η την ΕΥΔΑΠ η κάποιον άλλον σημείο του δρόμου. Το κεφάλι της Αλίκης ματώνει. Ο μανάβης βγαίνει από το μαγαζί του και κυνηγάει τα παιδιά, μια κυρία που ψωνίζει - ω τι σύμπτωση! - πορτοκάλια, παίρνει την Αλίκη από το μπράτσο και της λέει σε σπαστά ελληνικά: "Γεννήθηκα στην Οδησσό πριν πενήντα χρόνια, ο άντρας μου έπεσε στον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο στην μάχη του Στάλινγκραντ, ήταν τότε μόνο είκοσι δύο χρονών, ή μάνα μου είχε πεθάνει και η πεθερά μου με βασάνιζε, έφυγα νύχτα για την Τιφλίδα, έγινα πουτάνα, με τα λεφτά που έβγαζα σπούδαζα παράλληλα, έγινα χημικός τροφίμων, άφησα το πεζοδρόμιο και έπιασα δουλειά σε ένα εργοστάσιο, κομπόστες έφτιαχνε, ξαναπαντρεύτηκα, χώρισα όταν ο δεύτερος άντρας μου έμαθε για την ζωή, που έκανα πριν και άρχισε να με χτυπάει μεθυσμένος τις νύχτες, έφυγα για την Ελλάδα στο πορτμπαγκάζ ενός πούλμαν, δεκατρείς μέρες περπάταγα νηστική και πεινασμένη μέχρι που βρέθηκα κάπου έξω από την Καρδίτσα, εκεί δούλεψα στα χωράφια, κατόπιν ήρθα στην Αθήνα, από τότε φροντίζω γριές, αλλά οι γριές πεθαίνουν συνέχεια και εγώ μένω χωρίς δουλειά." Μιλά χωρίς να παίρνει ανάσα, κρατώντας σφιχτά το μπράτσο της Αλίκης και κοιτώντας την στα μάτια. Οταν μετά από λίγο έρχεται ο μανάβης την ρωτάει εαν είναι καλά. Πάρα πολύ καλά του απαντά η Αλίκη και γυρνάει σπίτι της. Χωρίς πορτοκάλια.
2 σχόλια:
Δεν την χτύπαγα...αυτά είναι ανυπόστατες κατηγορίες .. ίσως λίγο με τον μπαλντά ίσα που την ακούμπαγα..
Εύγε! Εύγε...θέλουμε κι άλλο! ΄΄Ολη η οικογένεια συγγράφει τώρα...να νιώσω μειονεκτηκά που δεν έχω ακόμα το δικό μου ονλίνε τεφτεράκι;
Δημοσίευση σχολίου